مگا ژورنال‌ها پژوهش‌های وسیع گوناگونی را بدون قضاوت درباره اهمیت لحاظ شده منتشر می‌کنند. تنها ملاک آنها دقت نظر است. مگا ژورنال‌های معروف شامل PLOS ONE، Scientific Reports و Peer J می‌شود.
واژه مگا ژورنال که در بحث‌های نشر آکادمیک به کار می‌رود بیشتر در اشاره به ژورنال‌هایی است که معیارهای زیر را دارند:
- ضوابط دبیرخانه که مقالات را تنها بر اساس دقت علمی قضاوت می‌کنند و اهمیت و تاثیر متصور از آن ملاک نیست.
- یک بازه موضوعی بسیار وسیع (به طور مثال تمام حوزه‌های ژنتیک، تمام علوم اجتماعی، یا حتی تمام علوم پایه و حوزه‌های پزشکی)
- یک مدل دسترسی آزاد که معمولا شامل هزینه پردازش مقاله می‌شود.
- یک هیئت تحریریه بزرگ یا دبیران آکادمیک (بر خلاف پرسنل دبیران حرفه‌ای)
- یک گنجایش انعطاف‌پذیر برای انتشار هر گونه مقاله که مناسب باشد.
بدون شک، همچنان مباحث زیادی درباره طبقه‌بندی مگا ژورنال‌ها می‌ماند (اصلا چه چیز به خصوصی آنها را «مگا» می‌کند؟). با این حال، این ژورنال‌ها نماینده یک تغییر از شکل سنتی حق عضویتی و فوق تخصصی ژورنال‌ها هستند. با در نظر داشتن میزان زمانی که برای انتشار لازم است، نویسندگان مشخصا از یک پروسه بررسی که حوزه تمرکز محدود هر ژورنال را در نظر نمی‌گیرد و تنها بر روی دقت علمی تمرکز می‌کند، سود می‌برند.
این مقیاس شاید نمایان‌گر بزرگترین تغییر از مدل‌های سنتی انتشار باشد. با توجه به این، مقاله‌ای که در PLOS ONE منتشر می‌شود هیچ اطلاعاتی به شما درباره متمرکز بودن یا کلی بودن آن نمی‌دهد. زمانی نام ژورنال اطلاعاتی کلیدی درباره مقاله به ما می‌داد ولی اکنون PubMed و Google Scholar چگونگی پیدا کردن اطلاعات جدید را تغییر داده‌اند. حال که مقالاتی که با علاقه‌مندی‌های پژوهشی شما مطابقت دارند در اینباکس یا تایم‌لاین توییتر شما پیدایشان می‌شوند، آیا نیازی برای ده‌ها هزار ژورنال انفرادی وجود دارد؟
با این تعریف مبهم، کجا می‌توان مگا ژورنال‌ها را پیدا کرد؟ PLOS ONE به تعریف بسیاری اولین مگاژورنال به حساب می‌آید ولی ناشران بسیار دیگری نیز ژورنال‌های مشابهی آغاز کرده‌اند. در ذیل فهرستی از مگا ژورنال‌ها را گردهم آورده‌ایم:
برچسب‌ها: