مؤلفان معمولا درباره اینکه چگونه زمان مناسب فعل را در نگارش علمی انتخاب کنند، دچار تردید می‌شوند. در بعضی موارد، انتخاب درست زمان فعل بسیار مشخص است. ولی در مواردی دیگر، چندین گزینه وجود دارند، و انتخاب درست تنها بستگی به قرارداد دارد.
ابتدا، بعضی پیش‌زمینه‌ها درباره زمان افعال را در پایین توضیح می‌دهیم. معمولا، زمان فعل منعکس‌کننده زمان انجام آن است:
- زمان گذشته نشان می‌دهد که عمل انجام شده است.
- زمان حال نشان می‌دهد که عمل در حال اتفاق افتادن است.
- زمان آینده نشان می‌دهد که عمل هنوز انجام نشده است.
فعل‌ها همچنین می‌توانند در حالت گذشته، حال و آیندهperfect tense صرف شوند، که در آن فعل بر اساس ارتباط به یک زمان دیگر توصیف می‌شود.
عنوان
برای بسیاری از ژورنال‌ها، نیاز نیست که عنوان دست‌نوشته یک جمله کامل باشد، و هیچ فعلی نیاز نیست. در مواردی که جمله کامل مناسب است از زمان حال ساده simple present برای توصیف یک استنتاج که دست‌نوشته حمایت می‌کند، استفاده کنید.
مقدمه
مقدمه معمولا شامل چند زمان فعل می‌شود که هر کدام مضمونی متفاوت برای جملاتی که همراه‌شان می‌آیند ارائه می‌دهند. ابتدا، زمانی که واقعیتی که به صورت عمده پذیرفته شده است را بیان می‌کنید، زمان حال ساده simple present استفاده کنید. مثال‌هایی از این جملات اینگونه هستند:
“DNA is composed of four nucleotides”
یا
“trypanosomes exhibit global trans-splicing of RNA transcripts.”
استفاده از زمان حال مشخص می‌کند که جملات منعکس‌کننده درک حال حاضر از موضوع مورد بحث است.
بیشتر مقدمه‌ها همچنین شامل ارجاعات به پژوهش‌های پیشین می‌شوند. زمانی که به یک مطالعه پیشین با نتایجی که هنوز مرتبط هستند ارجاع می‌دهید، از زمان present perfect استفاده کنید. (قالبی از فعل که have را به علاوه گذشته بعید دارد، مانند have shown یا have been shown) این زمان نشان می‌دهد که عمل در زمان گذشته رخ داده ولی هنوز در زمان حال مرتبط است. عباراتی مانند
“Johnson et al. have shown that gene X is part of an operon”
یا
“unusual glycosylation events have been observed in these cells”
مناسب هستند چون پژوهش یا مشاهدات در گذشته انجام شده‌اند، ولی نتایج همچنان صحیح هستند. این زمان همچنین زمانی که اتفاق ر گذشته شروع شده و در حال ادامه می‌یاد استفاده می‌شود ((“patients with XYZ syndrome have been surveyed for the past ten years”)
توجه داشته باشید زمان حال در موقعیتی استفاده می‌شود که نتایجی مشخص، یا مقاله‌ای فاعل یک جمله باشد. مانند یک فیلم یا کتاب، پژوهش‌های منتشر شده همچنان برای بررسی خواننده‌ها در دسترس هستند، و بدین ترتیب، یک مقاله به بیان استنتاجش ادامه می‌دهد. مثال‌های جملاتی درباره پژوهش‌های پیشین که از زمان حال استفاده می‌کنند اینگونه هستند:
“the results of their study indicate that the drug is highly effective”
یا
“a landmark paper from Smith’s lab describes the discovery of this new organelle.”
در بعضی دیگر بخش‌های یک مقدمه، زمان گذشته مورد نیاز است. زمانی که به صورت مشخص به روش‌های مورد استفاده در یک مقاله پیشین اشاره می‌شود، زمان گذشته بهترین حالت است. به طور مثال، این جمله درست است:
“Smith and Anderson sampled 96 swamps and found 156 distinct dragonfly species”
یا
“gene X was first cloned into a shuttle vector in 2003.”
به همین صوت، جملاتی که دیگر درست تلقی نمی‌شوند باید در حالت زمان گذشته بمانند. به طور مثال:
“bacteria were believed to lack introns”
یا
“early physicists thought that electrons traveled in defined orbits.”
در مواقعی، یک ترکیب از زمان‌ها نیاز است. مانند مثال زیر:
"Robert Corey suggested [past] that DNA contained three helices, but subsequent work has proved [present perfect] the existence of a double-helix structure.”
برچسب‌ها: