استفاده از لحن active یا passive یکی از تشخیص‌های پایه‌ای در زبان انگلیسی است که باعث بروز مشکل برای بسیاری از نویسندگان از جمله کسانی کمه زبان مادری‌شان انگلیسی است می‌شود.
در هنگام آموزش زبان انگلیسی معمولا به دانش آموزان می‌گویند که از لحن passive استفاده نکنند، چون ضعیف است. با این حال، تفاوت میان active و passive بسیار ناچیز است.
بسته به ایده‌هایی که شما می‌خواهید ابراز کنید و قراردادهای رشته/ژورنال که شما در آن می‌نویسید، لحن passive می‌تواند مناسب، پیچیده و حتی ارجح باشد. به هر صورت، لحن active بعضا انتخاب بسیار بهتری است، و شما ممکن است از هر دو آنها در یک مقاله بسته به محتوا و مضمون جملات‌تان و بخش مقاله‌ای که در حال نوشتن هستید، استفاده کنید.
راهنمایی‌های زیر و مثال‌ها به شما در انتخاب میان لحن passive و active کمک می‌کند:
در پایه‌ای‌ترین سطح، لحن active بر روی فرد یا عاملی که یک فعالیت را انجام می‌دهد، تاکید می‌کند؛ به طور مختصرتر «فاعل». لحن passive بر روی دریافت کننده عمل یا بعضا خود عمل تاکید می‌کند.
مثال 1:
- Active: “The dog chased the ball.”
- Passive: “The ball was chased by the dog.”
در این جمله بسیار ساده، لحن active انتخاب بهتری است. مختصر تر، مستقیم‌تر و قوی‌تر است. لحن passive، در این مورد، بیش از حد پر لغت و حجیم است.
با این حال، مثال‌های زیادی هستند که ما نمی‌توانیم یا نمی‌خواهیم بر روی عامل، تاکید کنیم، اگر عنصر نامشخص بودن وجود داشته باشد
مثال 2:
- Passive: “My car was stolen on Sunday night.”
در این مورد، گوینده ممکن است نداند مه چه کسی ماشین او را دزدیده است، و استفاده از لحن passive بسیار مناسب است.
جایگزین active برای این جمله این است: Someone stole my car on Sunday night
ولی این موردی است که گوینده احتمالا می‌خواهد بر روی خود عمل تاکید کند به جای عامل آن. او می‌خواهد تاکید کند که اتفاقی بد برای او رخ داده است.
در دو مورد مثال‌های بالا، استفاده از قالب فعل to be است، در اینجا فعل گذشته آن was.
این نوع فعل به عنوان فعل helping یا auxiliary شناخته می‌شود، زیرا به جمله کمک می‌کند تا کامل شود. شما نمی‌توانید بگویید My car stolen on Sunday night. این افعال در جملات active استفاده نمی‌شوند و همین دلیل است که عده‌ای معتقدند جملات active قوی‌تر و مختصرتر هستند.
حال که ما این تشخیص پایه‌ای میان passive و active را انجام داده‌ایم، بیایید نگاهی به بعضی مثال‌های واقعی‌تر و پیچیده‌تر در نگارش آکادمیک بیاندازیم.
مثال 1:
- Passive: The interviews were conducted by two people who had no relationship with New York City.
- Active: Two people who had no relationship with New York City conducted the interviews [or, Two people, neither of whom had a relationship with New York City, conducted the interviews].
در این مورد، نویسنده می‌خواهد بر روی مصاحبه‌ها تاکید کند – و اینکه چگونه آنها انجام شده‌اند – به عنوان یک عنصر روش تحقیق. بدین ترتیب، لحن passive انتخابی مناسب است، با این که لحن active اشتباه نیست.
مثال 2:
- Passive: Atlas.ti software was used for qualitative data analysis.
- Active option 1: We used Atlas.ti software for qualitative data analysis.
- Active option 2: The researchers used Atlas.ti software for qualitative data analysis.
در این مورد، گزینه‌های active ممکن است برای دلایل مختلف مشکل‌زا باشند.
اولین گزینه از لحاظ دستوری درست است، ولی بعضی پژوهشگران/نویسندگان و ژورنال‌ها ترجیح می‌دهند از استفاده از اول شخص پرهیز کنند. انتخاب لحن passive راهی آسان برای پرهیز از انتخاب کلمه we در برخی جمله‌ها است.
گزینه active دوم – که از سوم شخص استفاده می‌کند (the researchers) از نظر دستور زبانی درست است ولی مقداری عجیب به نظر می‌رسد. دوباره مانند مثال شماره 1، نویسندگان این مقاله بر روی جوانب روش تحقیق تاکید می‌کنند که یکی از آنها انتخاب نرم‌افزارشان است. پس، استفاده از لحن passive مورد قبول و مناسب است.
مثال 3:
- Passive: This research was approved by the ethics committee of the Institute of Gerontology.
- Active: The ethics committee of the Institute of Gerontology approved this research.
دوباره، در این مورد، نویسنده بر این تاکید می‌کند که پژوهش آنها مورد پذیرش قرار گرفته. این اطلاعات مهمی است، در واقع مهم‌تر از مکانی است که آن را پذیرفته است. بدین ترتیب، لحن passive قابل توجیه است.
مثال 4:
- Active: Choudhary proposed the methods and principles by which each process in product synthesis could be analyzed.
- Passive: The methods and principles by which each process in product synthesis could be analyzed were proposed by Choudhary.
برخلاف مثال‌هایی که تا اینجا مرور کرده‌ایم، در این مورد، لحن active انتخاب بهتری است. بخش بررسی ادبیات مقاله معمولا مهم‌ترین مشارکت‌ها در این حوزه‌ها را تعریف می‌کن که عاملان و نویسندگان را مهم می‌کند. در مثال بالا، جمله active واضح‌تر و دقیق‌تر خوانده می‌شود.
بدین ترتیب، استفاده شما از لحن active یا passive ممکن است بستگی به این داشته باشد که کدام بخش از مقاله‌تان را می‌نویسید. هر بخش هدفی متفاوت و مجموعه‌ای از نکات برای تاکید دارد، و شما می‌تواند استفاده از لحن active یا passive را بر اساس آنها تنظیم کنید. امکان دارد شما انتخاب کنید که از لحن active در استنتاج‌تان استفاده کنید اگر می‌خواهید بر روی مشارکت‌ها، نتایج یا دستاوردهای پژوهش‌تان تاکید کنید.
مثال 5:
- Active: This comparison of recycling standards in the EU, Australia, and the U.S. demonstrates that a country’s recycling performance can change significantly depending on which standard is applied.
- Passive: In this comparison of recycling standards in the EU, Australia, and the U.S., it is demonstrated that a country’s recycling performance can change significantly depending on which standard is applied.
در این مورد، لحن active قدرتمندتر و انتخاب ارجح است. واضح‌تر و تمیزتز و مختصرتر است. به وضوخ بیان می‌کند که نویسندگان چه چیزهایی را به مقاله اضافه کرده‌اند. گزینه passive بی‌دلیل پرلغت و حجیم است.
در مجموعه، لحن‌های active و passive می‌توانند انتخاب‌هایی مناسب در نگارش علمی/آکادمیک باشند. مهم است که در نظر داشته باشید چه چیزی است که می‌خواهید در یک جمله بخصوص یا بخشی از مقاله به آن تاکید کنید.
استفاده از لحن passive در نگارش آکادمیک ناخودآگاه راحت‌تر می‌شود و بعضا اصلا انتخاب بهتر است. اگر شما شک دارید، جمله را در لحن active بازنویسی کنید و از خودتان بپرسید که آیا این تغییر در معنی جمله شما تاثیر می‌گذارد یا تنها آن را واضح‌تر و خلاصه‌تر می‌کند.
برچسب‌ها: